Półwysep Reykianes

Pierwszego dnia po przylocie nocowaliśmy w Gardur na polu namiotowym, za 7 euro od osoby, ale mieliśmy do dyspozycji kuchnię na powietrzu i toalety z ciepłą wodą i ogrzewaniem. Nie był to najlepszy wybór, bo od oceanu bardzo ciągnęło i nieco zmarzliśmy.

Drugiego dnia przejechaliśmy cały półwysep trasą nr 45 oraz 425 i dalej 427, odbijając po drodze na Blue Lagoon i jezioro Kleifarvatn. Warto tu podjechać, bo przed samym jeziorem są tereny geotermalne ze śmierdzącym wyziewami 🙂 Na półwyspie warto też odwiedzić most łączący dwie płyty tektoniczne. Euroazjatycką i północnoamerykańską. Dla miłośników geografii i geologii takich, jak ja jest to niesamowite przeżycie.

Þingvellir

Następnie pojechaliśmy do PN Þingvellir (trasa 427, 38, 1, 35, 36) po drodze mijając zielone tereny porośnięte nieznanymi mi krzakami, w których kryły się prześliczne domki letniskowe, a na horyzoncie wyłaniały się księżycowe góry o kopulastych szczytach. Widoki są przepiękne, a sam Park robi wrażenie. Również pod względem infrastruktury turystycznej. W Parku zobaczycie przedłużenie tych samych płyt tektonicznych (no, raczej) co w okolicach Keflaviku, z tym że w dużo większej skali. Do tego piękne wodospady i ścieżki skryte wśród krzewów, a wszystko w otoczeniu jeziora o niespotykanej wręcz przejrzystości. Z Parku Narodowego ruszyliśmy w kierunku Geysira. Osobiście uważam, że tereny między PN, a Heklą (czyli wszystko co rozciąga się od Geysira i Gulfoss na południe) to jedne z najpiękniejszych miejsc na Islandii. Jest tam tak zielono i soczyście,  a dodatkowo wszędzie są konie i pastwiska. Klimat też jest tu przyjemny. Nie wieje.

Islandia Południowa

Południe wyspy to wodospady, ostre krawędzie gór, fale oceanu, wulkany i lodowce. Wszystko monumentalne. Po nieudanej próbie objechania Hekli (tylko dla auto-olbrzymów) wróciliśmy na drogę nr 1, a tam atrakcje niemal układają się jak na tacy. Jedna za drugą. Wystarczy kawałek zjechać z drogi na parking, przejść 200 m i już jesteśmy pod wodospadem. Lub za, lub nad, lub obok. Z każdej strony wodospadu. Z pewnością trzeba zobaczyć wulkan Hekla i Eyjafjallajökull, wodospady: Seljalandsfoss, Gljúfrafoss (to ten nieco dalej, do którego wchodzi się albo po łańcuchach, albo przez wąski przesmyk, po kamieniach w strumyku), Skógafoss (ten to dopiero olbrzym. Wejście na sam szczyt zajmuje chwilkę. Warto włączyć Endomondo :D). Kolejnym ciekawym miejscem są czarne plaże. Jest ich kilka, a my jedną prawie byśmy przeoczyli. Pierwsza to Reynisfjara (najlepszy widok jest jadąc droga 218 do samego końca, ale można też na nią zejść wjeżdżając drogą 215), drugą widać po wjechaniu pod latarnię Dyrhólaey Arch, a trzecia to taka najbardziej dzika w miasteczku Vik i Myrdal. Dalej naszym oczom ukazały się ogromne jęzory lodowcowe, co mnie osobiście wprawiło w osłupienie i zachwyt. Pod koniec dnia zajechaliśmy do Hofn gdzie w portowym pubie wypiliśmy piwo. Za oknem szalała wichura, lało jak z cebra, a my siedzieliśmy w ciepłym pubie patrząc przez małe okno w nadziei na poprawę pogody.

Fiordy wschodnie

Pogoda się nie poprawiła i tak po nocy na fiordzie (której nikomu nie polecam, chociaż widok rano był nieziemski) ruszyliśmy w kierunku Egilsstaðir. Większość czasu chmury wisiały tak nisko, że nic oprócz kawałka gór i czerni oceanu nie było widać. To też nie robiliśmy postojów i niemal całe fiordy przejechaliśmy na „jednym wdechu”. Wydarzyło się tam jednak coś niezwykłego. Pierwszy raz w życiu widziałam dzikiego renifera. Stał sobie ot tak na zboczu góry.

Mimo fatalnej widoczności warto było jechać tą malowniczą trasą. Wierzę, że przy sprzyjającej pogodzie widoki muszą być oszałamiające. Więc nie zniechęcajcie się i jeśli macie czas i pieniądze (bo to sporo dodatkowych kilometrów) to wybierzcie się na fiordy wschodnie.

Islandia Północno – Wschodnia

Jednym z miejsc, które koniecznie chciałam zobaczyć było Seyðisfjörður, ponieważ na drodze nr 93 do tej właśnie miejscowości kręcono scenę „longbordową” z Waltera Mitty. To jedno z najładniejszych miasteczek jakie widziałam. Urokliwe, z kolorowymi domkami i ogromnym promem w porcie, który wydaje się nieco nierzeczywisty na tle tych drewnianych domeczków. Głową atrakcją jest błękitny kościół. Na mnie jednak ogromne wrażenie zrobiło otoczenie. Miasto leży na samym końcu fiordu, w dolinie, przez którą prowadzi kręta i jedyna droga. W Kaffi Lara przy „deptaku” zjedliśmy hamburgera z islandzkiej wołowiny. I był to chyba najlepszy hamburger jakiego jadłam (fot.). Ta część Islandii to także jedyny las na wyspie, wodospady i księżycowy krajobraz pól lawowych. Wioska, którą polecam wam odwiedzić to Möðrudalur, najwyżej położona wioska na Islandii. Okolica jest niezwykle malownicza, a kawiarnia jest wręcz bajkowa. Poczułam się tam jak u dawno niewidzianej babci. Było ciepło i przytulnie. I tam właśnie kupiłam ręcznie robione rękawiczki z owczej wełny, bo te w sklepach z pamiątkami są z maszynowej produkcji (i są 4 razy tańsze).

Okolice jeziora Myvatan to również krajobraz księżycowy, z pseudo kraterami, wyziewami, bulgoczącymi błotkami i gorącymi źródłami (kąpiel w Myvatn Nature Baths to koszt ok. 120 zł, ale możesz siedzieć do woli).

Akureyri

To miasto mnie urzekło. Atmosfera jest nieco senna, jak wszędzie zasadniczo. Ale mamy tu przytulne knajpki i kawiarnie z pysznymi ciastami i regionalnymi piwami. Główna ulica nie jest zbyt długa, ale każdy znajdzie tu coś dla siebie. W Akureyri nocowaliśmy w hostelu (AkurInn GuestHouse, 115 zł/os. w pokoju 4-osobowym. Bardzo fajne miejsce w dobrej cenie i lokalizacji), bo wszystko już mieliśmy mokre po kliku dniach w deszczu. W mieście wart zobaczenia jest ogród botaniczny, który ma tam rację bytu ze względu na panujący mikroklimat (i faktycznie w okolicy było nad wyraz ciepło). Na głównej ulicy weszliśmy do pubu Götubarinn, niepozorny zielony domek skrywający sporą kamienną piwnicę z fortepianem. Ale najlepsza była muzyka. Hity z lat młodości :P.

Islandia Północna

Islandia Północna to tajemnicza kraina o zróżnicowanym krajobrazie. Od przepastnych plaż na okolonych skałami wybrzeżach, przez rozległe doliny górskie z rwącymi rzekami, po odległe, wietrzne półwyspy, które zamieszkują najwytrwalsi. Tu docierają nieliczni, bo to daleko, bo nie ma tu “znanych atrakcji” co kawałek. Jest za to inaczej. Dziko. Nie ma tylu turystów, przepychających się Azjatów z aparatami. Jest cicho (tylko wiatr dmie, aż głowę urywa), zwyczajne. Tu toczy się prawdziwe życie Islandczyków. Tu można to poczuć.

Chyba najbardziej warto zjawić się w Glaumbær. Są tu dobrze zachowane domki torfowe z pięknym widokiem na dolinę. Wszyscy też z pewnością będą chcieli zobaczyć Trolla zamienionego w skałę, ale szczerze mówiąc to tylko skała, więc jeśli chcecie jechać taki kawał tylko dla zdjęcia tej skały to osobiście uważam, że nie warto. Ale jeśli po drodze zajedziecie do Glaumbær czy do Sauðárkrókur to już inna sprawa 🙂

Półwysep Snæfellsnes

Półwysep Snæfellsnes znalazł się na naszej liście ze względu na górę Kirkjufell. Ponoć najpiękniejszą górę Islandii. Niestety cały półwysep skąpany była w deszczu. Zdjęcia wyszły kiepskie, bo chmury były nisko zawieszone. Przejechaliśmy Snæfellsnes trasa 54, a następnie 574 przez  Snæfellsjökull National Park, gdzie wjechaliśmy w pobliże lodowca. Warte zobaczenia są miasteczka Stykkishólmur z modernistycznym kościołem Stykkisholmskirkja (przed miastem można wejść na szczyt Helgafell. Koniecznie nic nie mówiąc podczas wspinaczki oraz nie obracając się za siebie. Wówczas na szczycie można pomyśleć 3 życzenia, które rzekomo się spełnią) oraz Grundarfjörður, w którym władze oddały kilka działek Elfom. Zachodni kraniec półwyspu porośnięty jest niemal cały mchem. Króluje tu krajobraz księżycowy z polami lawowymi i kopulastymi wzniesieniami. Na wybrzeżu spotkać można liczne gatunki ptaków. 

Reykjavik

Reykjavik kojarzy nam się głownie z kościołem Hallgrimskirkja. Ale Reykjavik to również kameralne uliczki, kolorowe domy, ciekawa architektura, główny deptak Hverfisgata z  licznymi sklepikami i kawiarenkami. miłośnicy designu i nowoczesnej architektury zakochają się w Harpa Concert Hall and Conference Centre, przepięknej sali koncertowej, całej ze szkła. Będąc w stolicy warto też spróbować lokalnego jedzenia. Dla odważnych zgniły rekin (nawet niedrogo, 500Kr za kawałek), dla mniej odważnych tradycyjne potrawy kuchni islandzkiej, czyli głownie ryby. My znaleźliśmy wspaniałe miejsce gdzie za 2000Kr mogliśmy jeść do woli i dokładać sobie tyle razy ile chcieliśmy. Do tego woda cytrynowa, a to wszystko w miłej atmosferze jaką tworzyła przemiła Azjatka prowadząca tę knajpkę w samym porcie. Jedzenie było wyśmienite. Nigdy jeszcze nie jadłam tak dobrych ryb. Były zupełnie inaczej podane. Nie tak jak u nas – ociekające tłuszczem i panierką, ale w sosach, lub jako puree, albo rybne pulpeciki. Mniam. Polecam Sjávarbarinn. Mimo, że w stolicy byliśmy ponad 7h skupiliśmy się na pamiątkach i samym centrum. Gównie też dlatego, że korzystaliśmy z siły własnych nóg co nieco nas ograniczało. Nie zwiedziliśmy więc nawet 2% miasta, które naprawdę zachwyca. Warto poświęcić mu nieco więcej czasu.